aktualności

Wstęp
Krystobalit jest homomorficzną odmianą SiO2 o niskiej gęstości, a jego zakres stabilności termodynamicznej wynosi 1470 ℃~1728 ℃ (pod ciśnieniem normalnym). β Krystobalit jest jego fazą wysokotemperaturową, ale może być przechowywany w formie metastabilnej do bardzo niskiej temperatury, aż do momentu wystąpienia przemiany fazowej typu przesunięcia w około 250 ℃ α Krystobalit. Chociaż krystobalit można krystalizować z roztopionego SiO2 w jego strefie stabilności termodynamicznej, większość krystobalitu w naturze powstaje w warunkach metastabilnych. Na przykład diatomit przekształca się w krystobalit, krzemień lub mikrokrystaliczny opal (opal CT, opal C) podczas diagenezy, a ich główne fazy mineralne to α Krystobalit), którego temperatura przejścia mieści się w strefie stabilnej kwarcu; W warunkach metamorfizmu facji granulitowej, krystobalit wytrącony z bogatego stopu Na Al Si, występował w granacie jako inkluzja i współistniał z albitem, tworząc warunki temperaturowe i ciśnieniowe 800°C, 01 GPa, również w strefie stabilności kwarcu. Ponadto, metastabilny krystobalit powstaje również w wielu niemetalicznych materiałach mineralnych podczas obróbki cieplnej, a temperatura jego powstawania mieści się w strefie stabilności termodynamicznej trydymitu.
Mechanizm formatywny
Diatomit przekształca się w krystobalit w temperaturze 900–1300°C; opal przekształca się w krystobalit w temperaturze 1200°C; kwarc tworzy się również w kaolinicie w temperaturze 1260°C; syntetyczne mezoporowate sito molekularne SiO2 MCM-41 przekształciło się w krystobalit w temperaturze 1000°C. Metastabilny krystobalit powstaje również w innych procesach, takich jak spiekanie ceramiki i wytwarzanie mulitu. Aby wyjaśnić mechanizm metastabilnego powstawania krystobalitu, przyjmuje się, że jest to nierównowagowy proces termodynamiczny, kontrolowany głównie przez mechanizm kinetyki reakcji. Zgodnie z metastabilnym trybem powstawania krystobalitu, o którym mowa powyżej, niemal jednomyślnie przyjmuje się, że krystobalit przekształca się z amorficznego SiO2, nawet w procesie obróbki cieplnej kaolinitu, przygotowywania mulitu i spiekania ceramiki, krystobalit również przekształca się z amorficznego SiO2.
Zamiar
Od czasu wprowadzenia do produkcji przemysłowej w latach 40. XX wieku, białe produkty z sadzy są szeroko stosowane jako środki wzmacniające w wyrobach gumowych. Ponadto mogą być również stosowane w przemyśle farmaceutycznym, pestycydowym, atramentowym, farbiarskim, pasty do zębów, papierniczym, spożywczym, paszowym, kosmetycznym, akumulatorowym i innych gałęziach przemysłu.
Wzór chemiczny białej sadzy w metodzie produkcyjnej to SiO2nH2O. Ponieważ jej zastosowanie jest podobne do zastosowania sadzy i jest biała, nazywana jest białą sadzą. Zgodnie z różnymi metodami produkcji, białą sadzę można podzielić na strącaną białą sadzę (strącaną uwodnioną krzemionkę) i zmatowioną białą sadzę (zmatowioną krzemionkę). Te dwa produkty mają różne metody produkcji, właściwości i zastosowania. Metoda fazy gazowej wykorzystuje głównie czterochlorek krzemu i dwutlenek krzemu otrzymywane przez spalanie w powietrzu. Cząsteczki są drobne, a mediana wielkości cząstek może być mniejsza niż 5 mikronów. Metoda strącania polega na strącaniu krzemionki przez dodanie kwasu siarkowego do krzemianu sodu. Mediana wielkości cząstek wynosi około 7-12 mikronów. Zmatowiona krzemionka jest droga i niełatwo absorbuje wilgoć, dlatego jest często stosowana jako środek matujący w powłokach.
Metoda wykorzystująca roztwór szkła wodnego w kwasie azotowym polega na reakcji z kwasem azotowym w celu wytworzenia dwutlenku krzemu, który następnie jest przetwarzany na dwutlenek krzemu o jakości elektronicznej poprzez płukanie, trawienie, płukanie wodą dejonizowaną i odwadnianie.